نشست تخصصی جایگاه توسعه روستایی در برنامه هفتم توسعه در روز سه‌شنبه مورخ 10آبان 1401 در پژوهشکده سوانح طبیعی به‌صورت حضوری و برخط برگزار گردید.
به گزارش روابط عمومی پژوهشکده سوانح طبیعی، اولین نشست از سلسله نشست‌های تخصصی در حوزه برنامه‌ریزی و توسعه روستایی با عنوان «نشست تخصصی جایگاه توسعه روستایی در برنامه هفتم توسعه کشور» در روز سه‌شنبه مورخ 10آبان 1401 به‌صورت حضوری و برخط و با حضور حبیب جباری معاون امور برنامه‌ریزی، نظارت و آمایش سرزمین سازمان برنامه‌وبودجه کشور، محمدرضا رضوانی عضو هیأت‌علمی دانشکده جغرافیا دانشگاه تهران و مدیر هسته پژوهشی توسعه روستایی، فرهاد عزیزپور دانشیار گروه جغرافیا و برنامه‌ریزی دانشگاه خوارزمی، حجت ورمزیاری استادیار دانشکده اقتصاد و توسعه کشاورزی دانشگاه تهران، سعید نوری نشاط مشاور علمی طرح‌های پیشرفت و آبادانی منظومه‌های روستایی کشور و جمعی از اساتید و متخصصین این حوزه توسط پژوهشکده سوانح طبیعی و با همکاری هسته توسعه روستایی دانشگاه تهران برگزار شد.
در ابتدای این نشست، مطالبی در خصوص ضرورت برنامه‌ریزی توسعه روستایی در کشور بیان گردید و تأکید شد که برنامه‌ریزی روستایی به دلایل زیر از اهمیت بسیاری برخوردار است:
در ادامه بیان شد که در طول تاریخ دولت‌ها و حاکمان هرکدام به اشکال مختلف دارای برنامه‌هایی برای مدیریت قلمرو تحت مدیریت خود بوده‌اند. اما از سال 1327 نظام برنامه‌ریزی به معنای مدرن آن در ایران شکل گرفت و به عبارتی بیش از 70 سال از عمر برنامه‌ریزی مدرن در ایران می‌گذرد.
در طول سال‌های قبل از انقلاب اسلامی مجموعاً شش برنامه عمرانی تدوین گردید که برنامه اول تا پنجم اجرا شد و اما برنامه ششم عمرانی به دلیل مصادف شدن با رویداد انقلاب اسلامی به مرحله اجرا نرسید.
در طول سال‌های بعد از انقلاب اسلامی نیز تاکنون شش برنامه توسعه تدوین و اجراشده است؛ و هم‌اکنون در سال پایانی برنامه ششم (باوجود یک سال تمدید برنامه) قرار دارد.
در برخی برنامه‌های عمرانی قبل از انقلاب و برنامه‌های توسعه بعد از انقلاب هیچ‌گونه فصل مشخصی در ارتباط با امور روستایی وجود نداشت به عبارتی امور روستایی در بخش دیگر (کشاورزی، مسکن، حمل‌ونقل و ...) به‌صورت پراکنده قرار داشت. در برخی از این برنامه‌ها نیز یک‌فصل مشخص برای توسعه روستایی اختصاص‌یافته است.
نکته حائز اهمیت در این برنامه‌ها حاکمیت رویکرد کالبدی و عمرانی بوده است به‌طوری‌که بخش زیادی از محورهای این برنامه به امور کالبدی و عمرانی روستا پرداخته است و موارد دیگر مانند مسائل اقتصادی کمتر موردتوجه بوده است. این مورد حتی در بودجه‌های سنواتی نیز به‌خوبی دیده می‌شود به‌طوری‌که غالباً بیش از 95 درصد از مجموع بودجه‌های اختصاص‌یافته به مناطق روستایی سهم امور کالبدی، فیزیکی و خدماتی بوده است.
اما در برنامه ششم توسعه نگاه به برنامه‌های توسعه روستایی تغییر یافت؛ تدوین طرح‌های توسعه پایدار منظومه‌های روستایی، سند اقتصاد و اشتغال‌زایی ازجمله این موارد است. در ماده 27 برنامه ششم "برنامه توسعه اقتصادی و اشتغال‌زایی روستایی" باهدف تهیه برنامه اقتصادی برای 25 هزار روستای بالای 20 خانوار موردتوجه قرار گرفت. حال باید دید نگاه برنامه‌ریزان و تصمیم گیران در تدوین برنامه هفتم توسعه نسبت به توسعه مناطق روستایی به چگونه است و درنهایت نقش و جایگاه مناطق روستایی در برنامه هفتم به چه شکلی منعکس می‌گردد.
برای اطلاعات از جزئیات مباحث مطرح‌شده بر روی لینک‌های زیر کلیک کنید: